мисномер #1 “внатрешно дете” – Исцелување на “внатрешното дете“

Серија блогови како обид за поправки на мисномери на македонски јазик

во областа на Спиритуалнизамот и спиритуалното

---

misnomer (eng.)

збор од Англо-Норманско Француско потекло; старо-франциски збор mеsnomer составен од зборовите mes=погрешно и nommer=да се даде име на нешто (од латинскиот збор  nomen=име)

 

мисномер #1 “внатрешно дете”

Исцелување на “внатрешното дете“

               Во моментов како и многу други мисномери и рекламен спиритуален материјал за правење пари понабрзина, се семинарите и техниките за многу сомнително спиритуално и енергетско исцеление на “внатрешното дете“. И лично сметам дека ова е едно од најтипичните клишеа кај нас за да на некому да му го трошиме времето и парите (за енергетско исцеление).

               Концептот на психотерапевтско исцеление на Inner Child разбран и сфатен од појдовна точка на културата која го развила како концепт, го нема истото значење кога се користи кај нас. Кога Јејшуа им говореше на своите Апостоли и ученици дека треба да бидат како деца и дека треба да го зачуваат детето во себеси, токму тоа и го мислеше. Значи, inner child или the child within ги симболизира квалитетите кои ги има едно дете, а кои се толку прекрасно невини и секого го исполнуваат со среќа и радост. Кога Јејшуа говореше за “детето во вас“ не мислеше да станувате на два саата и да плачете за млеко од градата на мајка ви на 50 години! Туку кога ќе пораснете и кога ќе го видите светот преку призмата на возрасен човек кој пати и има еден куп предизвици, да не го загубите чувството на внатрешно смирение и знаењето дека може и да си среќен без причина. Дека сеуште можеш да си го бакнеш партнерот и да го гушнеш апсолутно без никаква задна намера, да бидеш чист како дете во своите дела, зборови и мисли. На ова мислеше Јејшуа, на ова мислеше и Јунг кога го оформи архетипот на Divine Child, Боженствено дете, како што е всушност оригиналниот назив. Не на разгалени 40,50,60 годишни мажи и жени кои имаат оправдување да изневеруваат и да не си играат со другарчињата нивни оти им се лути!

               Сфаќате сега што се случува кога ќе се спојат злоупотребата на еден првично прекрасен концепт со манипулативен и игнорантен ум на алчна личност за брзи пари?

               Ваквите продавачи на психологија и спиритуалност се исти како лихварите и продавачите на жртвени животни пред храмот во Ерусалим. Преку слаткоречие на клиентите кои имаат уши за нивните зборови, им се нуди само уште еден изговор за да се прават неспособни возрасни и да не превземат одговорност за своите одлуки.

               И затоа сметам дека концептот на работа со некакво внатрешно дете скоро никогаш не е позитивен концепт за спиритуална (а можеби и психолошка) работа. И сметам дека оваа фраза е само уште едно клише кое дава дозвола за влез во магепсан круг на ставање преголем акцент на себеси и создавање на една патолошки потребна посебна зона каде на возрасен човек му е дозволено без реперкусии да се однесува како дете.

пр: “Ама не можам јас сега да ги чувам децата, морам да работам на моето “внатрешно дете“;

       “А мене кој ќе ме чува?“

         Навистина!?

        А кој треба да чува здрава, способна, воздрасна и до некаде образована личност?“

               Ова мене не ми личи на никакво исцеление на “внатрешно дете“, ова е стратешко создавање на “Петар Пан“ патологија! Ваквите квази-исцелителни методи го убиваат растот и созревањето на една личност во возрасен човек со одговорност и последници од своите одлуки  и создаваат нови Петар Пановци/ки!

               Убавината во пратнерските односи ја има само ако сме во хармонија и синхронизација со партнерот, но не и ако сме направиле бизнис-понуда за одгледување на возрасни луѓе со внатрешни деца, што утре треба на овој свет да донесат навистина човечко битие кое е дете. И затоа денес семејствата се бизнис-понуди за место на лечење комплекси и одгледувачници на возрасни деца од страна на деца-родители.

• еве неколку причини зошто не може да постои такво нешто како “внатрешно дете“:

               Нашиот систем има 37,2 трилиони клетки кои секојдневно умираат и се раѓаат, со што оставаат енергетски импринт во нашето етеричко (енергетско) тело во вид на клеточна меморија. На нашите хромозоми има теломери кои специјално се направени од Бога и од организамот да го следат и се одговорни токму за нашиот процесот на стареење. Целиот наш систем е направен за да се искуси себеси, да порасне, да остари и да си замине. И затоа не гледам како е можно да енергетски и спиритуално, било кој, остане во една иста состојба без било какво движење на енергијата. Човек секоја секунда од својот живот или оди нагоре или оди надолу, но оди. ебнергијата никогаш не стагнира и ние никогаш не можеме да бидеме во една иста енергија заглавени. Можеме да мислиме дека не се менуваме, не растеме, можеме да останеме во психичка состојба која не одговара на нашиот физикус.

               Но никогаш не може да се направи позитивен реверс на времето и да возрасен човек повторно падне на ниво на дете. Искуствата помеѓу возрасен кој го видел животот и дете кој не знае ни како да го гледа животот, се премногу различни за да може успешно да се одигра претставата “исцеление на внатрешно дете“. Возрасниот човек (дури и само календарски) неможе да одвиди некои нешта кои веќе ги видел, неможе да одзнае знаења кои ги научил. Возрасниот човек никогаш повеќе неможе да биде дете, освен во метафорична смисла на зборот и во инкорпорирање на детски карактерни црти во својот веќе индивидуален карактер. А тоа можеме многу брзо и лесно да го направиме, едноставно да си посветиме време за себе и да уживаме растејќи ги децата во општество во кое е дозволено да ја задржат својата автентичност.

               Од Универзумска гледна точка минатото не може да се промени. Никој не може да го промени минатото. Затоа и никогаш не можеме да сработиме постоење од минатото кое повеќе не постои. Постои трауматично детство, трауматично минато со сегашни последици во навиките на однесување како одбрамбени системи на личноста. Постои возрасен човек со видливи последици од таумите што ги трпел додека бил дете. Постојат гадости помали или поголеми кои им се случуваат на луѓето додека биле деца. И реалноста е таква што (освен глумици и глумци) НЕ постои СЕГА возрасен човек кој имал тешки, секојдневни трауми во своето детството кои некако магично ќе изчезнат ако на некој му плати неколку стотици евра и му кажат ете за десет дена готово, сработено ти е тоа трауматизирано дете и сега тебе повеќе нема да ти тежи таа траума, твоето внатрешно дете е среќно, прегрни го, ајде да се насмееме….И ги слушаш што зборуваат и ги гледаш онака, бледо и си велиш: “изгледа на женава најголема траума и било која ташна ѝ оди со кондурите и хорор филм у кино“.

               За сите кои мислите дека се исцелува траума, не се исцелува. Никој никогаш не заборава што лошо му се случило. Единствено што може да се направи е некому да му помогнете да научи како да живееме со траумата без да се повредува себеси или другите. Одземено детство никакво “внатрешно дете“ не ти го враќа. Некои нешта и настани неможат да се отправат, нашето тело памети и не е глупаво.

               Но треба да постои и да се работи на развивање на концепт на “Внатрешен Возрасен“ и “Внатрешен Родител“ (ако нема еве ги измислувам). Е на ова треба да се работи, возрасниот да се исцелува посебно ако е родител или планира да биде. Возрасен човек, кој не излегол од сопствениот пекол е како црна дупка и сѐ што е во негова близина ќе го проголта во својата темнина. Ваков возрасен човек може да постане во лош и неспособен родител чиво единствено наследство е интер и трансгенерациска траума. И од ваков возрасен треба да се плашиме. Бидејќи ќе дојде време кога навистина ќе треба некое дете да исцелуваме, но не неговото “внатрешно“ туку неговото сопствено.

               И ете како квази-исцелителители во својот концепт имаат погрешно дете…а грешката е исто тешка како и кога доктор кога цело време лечи погрешен орган…накрај и болниот орган и оној кој го лечат, ќе колабираат. Затоа од вакви семинари кои чинат премногу и немаат апсолутно никакви резултати.

               И се случуваат две нешта:

1) ако личноста има вистинска траума, како што објаснив погоре во текстот – нема да има никаков ефект;

2) ако личноста само глуми “жртва“ –  добиваме незрели возрасни луѓе на кои им се дава право да не пораснат и да бидат поголеми деца од своите деца. И семеен систем каде децата ги чуваат родителите додека овие одат “да се бараат себеси“ и своето “внатрешно дете“, а чиви деца седат дома сами и пројавуваат патологии.

               За доброто на вашата личност и за доброто на вашите потомци, некојте да се враќате назад. Потрудете се да порасне и тоа во најздравата личност што во тој момент може да бидете.            Постане возрасен во секоја смисла на зборот, бидете во контакт со своите потреби, бидете свесни за потребите на другите и одговорен за последиците на сопствените одлуки.

Намасте!

“Една личност е многу повеќе склона

кон манипулирање на другите за подршка,

одколку да порасне

и сама да си го избрише задникот.“

-Ф.Перлс