Себељубов; Self-First

Себељубов; Self-First

 “Лесно е да сакаш некого, но да го сакаш она што си, она што го нарекуваш “Јас“ е како да гушкаш вжештена пегла; и таа те гори и ти ја гори кожата и влегува во тебе, а тоа е ужасно болно. И затоа самото сакањето на некој друг секогаш е бегство на кое сите ние се надеваме. Но исто така и бегство во кое може да уживаме, ако сме способни за тоа. Но на долг рок, неминовно е а да не си се вратиме повторно кон себеси. Не можеш засекогаш да бегаш од себеси.

Мора да се вратиш, мора повторно да го направиш тој експеримент; да спознаеш дали навистина можеш некого да сакаш.

Ова е основното прашање – дали можеш да се сакаш себеси?

Ова е и тестот.“

-Карл Г. Јунг

               Ова е една од основните квалитети што треба да ја поседува личност која планира да се занимава со спиритуалнот!

• Зошто љубовта кон себеси е битна?

Наметнатото верување (што религиско, што општествено-колективно) дека човек е себичен ако се сака себеси и дека не е убаво да мислиш за себе бидејќи мора прво да се грижиш за сите други, всушност не е ниту правилно, ниту праведно, ниту пак нѐ води кон долг и здрав живот.

               За да не се разбереме погрешно, овде не зборувам ниту за патолошка себичност, нарцисоидност, ниту за егоизам, егоцентричност, психопатија или било која друга патологија на самовреднување на својата сопствена персона. Не зборувам за себична љубов кон себеси. Туку зборувам за Света Себичност, за Себе-Прв-љубов (Self-First). Self First е несебична љубов кон прво себеси, а потоа кон сите други. Кога се сакаме со ваков вид на љубов ние прво ќе си земеме време за себе, па потоа ќе отидеме да ги стокмиме останатите кои зависат од нас или им треба нашето внимание.

               Себе-Прв е вид на љубов кој ни дава време да си ја дадеме потребната љубов, внимание и грижа на себеси како би останале во баланс, со минимална дисторзија на своето однесување или здравје, да постигнеме едно оптимално ниво на среќа, сопствена среќа па потоа да ги завршиме сите останати обврски. И само од ваква позиција, со ваков карактер една личност може да биде здрава за другите и за себе. Само од оваа појдовна точка луѓето нема да се повредуваат себеси, и нема да останат недоречености, нема неискажани зборови, нема гнев…има почит и има храброст да се стават здрави граници и доволно смирение за да го испратиш некого кај што му е местото (ако има потреба и за тоа).

• Зошто само личност со ваков карактер може да припаѓа на Светлината и да биде добар, праведен и светол спиритуалист?

Бидејќи во своите постапки, како на земно така и на астрално ниво ваквата личност ќе поаѓа од сопствен баланс и љубов. Како од љубов? Само личност која знае како здраво да се сака себеси може на здрав начин да ги сака и сите други и знае како правилно да одбере кој е достоен за нејзино внимание, време и љубов. Личност која е исполнета со света љубов кон себеси нема слабости. Не дека нема гревови и е безгрешна, туку нема активни, неинтегрирани, неасимилирани слаби страни, стравови, сопствената темнина. Ваквата личност комплетно се прифаќа себе, со сите свои маани и недостатоци и тие повеќе не ѝ сметаат. Таа си работи на нив преку соодветни техники, терапии и методи, работи на нивна реполаризација или пренамена во позитивни нешта. И затоа, кога ќе ги имаме под контрола и ќе сме сосема во ред со сето она што сме ние самите, со нашето Јас, никој неможе нас да нѐ искористи против нас! Само вака Темнината ќе нема за што да се фати и со што да нѐ уценува.

               Моментот кога ќе се прифатиме себеси онакви какви што сме во тука и сега, со сите лузни, погрдни имиња што другите ни ги наметнале, со сите голтнати работи за себе што другите ни ги кажале, со сите трауми, ќе можеме искрено да се сакаме себеи и никаква темнина нема да може да има власт над нас. Во тој момент постануваме господари над сопствената судбина и бидејќи сега љубовта е наша водилка, а не стравот, ние неминовно ќе тргнеме по Патот на Светлината. И ништо лошо нема да ни се случи кога ќе почнеме да практикуваме спиритуални текники или ритуали.

               А сето останато шарлатанство или пак љубопитност, кое не почнува од Љубов и Почит, во најдобар случај ќе ве одведе некаде на Средина, а во најлош – директно во Темнината.

Намасте,

Данче Велов